forwriter.com
 
นวนิยายรักโรแมนติก

 


ดั่งไฟรัก

โดย ฟีลิปดา

 

 

แดดตอนบ่ายร้อนเปรี้ยง แสงอาทิตย์จ้าจับไปทั่วผืนทราย และความเจิดจ้านั้นยังทำให้เกิดเป็นแสงละเลื่อมตามแรงไหวของน้ำทะเลยามคลื่นวิ่งไล่กันมากระทบฝั่ง ม.ร.ว. ศีตลา เดินย่ำเท้าเปล่าไปอย่างสบายอารมณ์ กับทรายเปียก ๆ และกระโดดเล่นกับคลื่นฟองขาวเล็ก ๆ ยามซัดมากระทบเท้าเปลือยเปล่า เล่นกับคลื่นเล็ก ๆ นั้นจนเหนื่อย หญิงสาวจึงเปลี่ยนมาเดินตามร่มไม้ชายฝั่ง เธอเพิ่งมีโอกาสได้มาเดินเล่นผ่อนคลายเอาตอนนี้ มันเป็นเวลาที่คนทั้งหลายต่างหลบเข้าไปนอนพักในห้อง เตรียมตัวไว้สำหรับงานเลี้ยงคืนนี้

ความจริงเธอมาที่เกาะล่วงหน้าก่อนวันงานถึงสามวัน คุณสรวงสุดา ไม่ได้มาด้วย เพราะท่านเพิ่งจะฟื้นจากการเป็นหวัด ไม่อยากเดินทางไปไหน เธอจึงมาพร้อมกับคุณป้าศศิวิมล ซึ่งเป็นแม่แรงแข็งขันอย่างดี เนื่องจาก คุณสรวงสุดาไม่มาด้วย และ เธอก็ปล่อยให้ท่านจัดแจงทุกอย่างเองได้ตามใจ แต่ต้องเข้ากับแผนกำหนดการที่วางไว้ มีแขกมาพักอยู่บ้างประปรายทั้งแขกที่เชิญมา และที่จองมา ทุกอย่างเรียบร้อยเป็นไปตามที่วางไว้ หลังจากวางแผนซักซ้อมทุกอย่างจนเข้าใจกันดีแล้ว

มิสเตอร์เจอรามาน มาถึงเมื่อสายพร้อมกับฟาริดา เธอไม่รู้ลึกถึงความสนิทสนมทั้งคู่ แต่ก็จัดเอาไว้ให้คนละห้อง

ท่าทางของมิสเตอร์เจอรามานพึงพอใจกับโรงแรมแห่งนี้หลังจากที่เธอพาเขาชมเสียทั่ว และเธอก็ได้เห็นความมีเสน่ห์ของเขา ทำให้เธอคุ้นเคยอย่างรวดเร็ว เขาให้เธอเรียกชื่อสั้น ๆ ว่าราล์ฟ

ราล์ฟจัดได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่รูปหล่อและอารมณ์ดี แต่ในบางครั้งเธอก็จับได้ว่า เขาเหมือนจะมีอะไรบางอย่างครุ่นคิดอยู่ในใจ จะเกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวของเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้ แต่เมื่อเขารู้สึกตัว เขาก็พูดคุยได้สนุกและเป็นกันเองดีระหว่างเธอพาชมโรงแรม แต่แล้วมันเหมือนจะหายไปเอาดื้อ ๆ เมื่อจู่ ๆ โรมรันก็โผล่มา

เธอไม่เคยคิดว่าจะเห็น โรมรันที่นี่ หลังจากวันสุดท้ายที่เจอกับเขาที่บ้านนาน เป็นเดือน แต่เขามาอยู่ที่นี่ ออกมาจากลิฟท์ ที่เธอกำลังจะขึ้นไปส่งราล์ฟที่ห้องพัก โรมรันไม่ได้ทักทายเธอด้วยซ้ำ เพียงแต่ส่งสายตาขมึงถึงไปยังราล์ฟ ซึ่งก็เหมือนจะหน้าเครียดขึ้นมาทันที และเงียบไปเลย

ท่าทางของคนทั้งคู่ เหมือนกับเกลียดกันมาเป็นปี เธอจับความเครียดในตัวโรมรันได้

แต่ไม่ว่าโรมรันจะรู้สึกยังไงกับราล์ฟ ม.ร.ว.สาวก็ภาวนา เขาก็อย่าเข้ามาวุ่นวายด้วยเลย เธอไม่อยากให้การเจรจาซื้อขายโรงแรมวินเน่อร์ที่เธอต้องการมีอะไรมาทำสะดุด และที่สำคัญเธอถือว่า ราล์ฟเป็นแขก เธอไม่ต้องการให้มีเรื่องไม่น่าอภิรมย์ใด ๆ เกิดขึ้นระหว่างที่อยู่ที่นี่

ม.ร.ว.ศีตลาตั้งใจว่า เมื่อส่ง ราล์ฟ เสร็จ เธอจะลงมาคุยกับโรมรัน แต่ก็หาเขาไม่เจอ จึงออกมาเดินเล่นที่ชายหาดนี้อย่างไม่กลัวแสงแดดเปรี้ยงเลย

หญิงสาวสูดลมหายลึก แหงนมองท้องฟ้า อ้าแขนกว้างปล่อยให้สายลมไล้ผิวกาย เธอรักเกาะนี้ รักโรงแรมที่นี่ มากกว่า โรงแรมวินเน่อร์ เสียอีก แต่ก็นั่นแหละ หากจะเลือกเธอก็ต้องจำใจเลือกโรงแรมวินเน่อร์อยู่ดี ในเมื่อท่านพ่อและคุณสรวงสุดาก็อยากให้เป็นไปอย่างนั้น และเธอก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ราล์ฟ จะพอใจที่นี่ จนยอมขายโรงแรมวินเน่อร์ให้กับเธอ

แล้วหญิงสาวก็สะดุ้ง เมื่อ จู่ ๆ โรมรันก็โผล่พรวดออกมา มองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก

“ คุณรบมาทำอะไรที่นี่? ”

โรมรันไม่ตอบ แต่ย้อนถามว่า

“ คุณหญิงรู้จักนายนั่นได้ยังไง ? ”

“ ใคร ? ” เธอแกล้งย้อนทั้งที่พอเดาได้หรอกว่าเขาหมายถึงใคร

“ ผมไม่ชอบ อยู่ให้ห่าง ๆมันหน่อย ”

ม.ร.ว. ศีตลา ขมวดคิ้ว นิสัยอย่างหนึ่งของเขาที่เธอไม่ชอบก็คือ การออกคำสั่ง

“ อย่ายุ่งนักเลย รำคาญ ? ”

ตอบแล้วเธอก็หันหลังเดินกลับ

“ ไม่ยุ่งได้ไง คุณแม่สั่งให้ผมมาคุมคุณหญิง ? ” โรมรันถามอย่างไม่สนใจกับกิริยาไม่พอใจของเธอ

ม.ร.ว. ศีตลา ถึงกับหยุดเดินมองเขาตาโต

“ คุณน้านะเหรอ ให้คุณมาคุมดิฉัน ”

โรมรันพยักหน้า หญิงสาวหรี่ตามองเขาแล้วยิ้มอย่างรู้ทัน

“ ถ้าคุณบอกว่ามาเอง ดิฉันยังจะเชื่อมากกว่า ”

“ อ้าว ผมก็ต้องมาเองอยู่แล้ว ไม่งั้นจะมายืนอยู่ต่อหน้าคุณหญิงเหรอ ”

หญิงสาวสั่นหน้ากับวาจาเฉไฉของเขา เธอรู้ว่าโรมรันมีเหตุผลในการมาที่นี่ แต่เขาไม่อยากบอกเธอ จึงอ้างคุณสรวงสุดาขึ้นมาเท่านั้น บรรยากาศอันสดชื่นเช่นนี้เธอไม่อยากจะหาเรื่องทะเลาะกับเขาจึงเปลี่ยนเรื่องถามว่า

“ คุณรบพักที่ไหน ? ”

“ ก็โรงแรมคุณหญิงนั่นไง ห่างจากห้องคุณหญิงไม่กี่ห้อง ”

“ ทำไมไม่เห็นมีชื่อคุณรบ เป็นแขกพัก ”

“ ผมใช้ชื่ออื่น โรงแรมคุณหญิงสวยนะ ” เขาชม ซึ่งหญิงสาวก็รู้ทันว่าเขาต้องการเปลี่ยนเรื่องเช่นกัน

“ ดิฉันชอบที่นี่ มากกว่า โรงแรมวินเน่อร์เสียอีก ” ม.ร.ว. ศีตลาบอกเขาอย่างที่คิด

“ ถ้ารู้คุณหญิงชอบมากแบบนี้ ผมน่าจะ … ” พูดแล้วก็หยุดไปเสียเฉย ๆ เมื่อเห็น หญิงชายคู่หนึ่งเดิน เข้ามา

“ หญิง เธอนี่แย่จังเลยนะ ที่พา ราล์ฟ เดินชมเสียทั่ว แต่ทิ้งฉันเอาไว้ในห้องคนเดียว นี่เห็นไหม ฉันเลยต้องเอาตัวราล์ฟ มาเป็นมัคคุเทศก์แทนเธออีก ”

น้ำเสียงนั้นเจื้อยแจ้วให้กับ ม.ร.ว. ศีตลา แต่ นัยน์ตากับเต้นพราวไปที่โรมรันอย่างยั่วยวน

ม.ร.ว. ศีตลา ยิ้มให้กับวาจาหยิกแกมหยอกนั้น

“ คุณรบคะ นี่ฟาริดา และมิสเตอร์ราฟาเอลค่ะ ” เธอแนะนำ ความเป็นอริระหว่างชายหนุ่มทั้งคู่แสดงให้เห็นได้ทันทีเมื่อต่างฝ่ายไม่มีใครยื่นมือให้อีกฝ่าย แต่ความอึดอัดนี้ถูกคลี่คลายไปเมื่อ ฟาริดา เพยิดหน้าพลางพูดว่า

“ หญิงพาราล์ฟไปดูด้านโน้นกันไหม ?ใช่ที่ชาวบ้านเขาขายของที่ระลึกหรือเปล่า ” และไม่สนใจ

กับคำตอบของ ม.ร.ว.สาว เธอก็ควงแขนหมับเข้ากับโรมรัน เดินนำไปก่อน

“ คุณทำงานอยู่ที่นี่เหรอคะ? ”

“ จะว่างั้นก็ได้ ” โรมรันตอบ สายตาตวัดกลับก็เห็น ม.ร.ว. ศีตลา และราล์ฟเดินตามมาช้า ๆ

“ ฉันเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก สวยมากจริง ๆ ” เธอพูดแล้วเหมือนกับสะดุดอะไรสักอย่างจึงเซมาชนเอาชายหนุ่มเข้า

“ อุ๊ย ขอโทษค่ะ ”

“ ไม่เป็นไรครับ ” โรมรันพูดเรียบ ๆ ไม่ส่ออารมณ์ใด ๆ

“ ไปเดินใกล้น้ำหน่อยดีไหมคะ ”

“ แดดร้อนเกินไป ”

ฟาริดา หัวเราะ

“ ฉันเป็นคนหัวแข็งค่ะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องตามไปก็ได้นะคะ ? รอเดินคุยไปกับราล์ฟ และหญิงเขาก็ได้ ”

พูดแล้ว เธอก็หัวเราะยั่ว ๆ ผละเดินจากเขาไป แล้วรอยยิ้มอย่างมั่นใจในตัวเองก็เกิดขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินตามเธอมาเงียบ ๆ

ตรงร่มไม้ที่ค่อนข้างแน่น เป็นที่ชาวบ้านขายของที่ระลึกจริง ๆ แต่มันเป็นเพียงเพิงกระบะ สองสามเพิง มีบ้างทีแขวนกระบะที่คอ เดินไปมา คอยยื่นสินค้าที่บังเอิญมีเรือจอดเทียบเท่านั้น มันอยู่คนละด้านกับโรงแรม

เพริ์ลเลย

โรมรันยังเงียบแม้ท่าทางของฟาริดาออกจะเพลิดเพลินกับการเกาะแขนเขาเดินหยิบโน่น ดูนี่ บางทีก็หันมาถามความเห็นจากเขาอย่างสนิทสนม

“ งานคืนนี้คุณจะใส่ชุดอะไร ” เธอถาม และไม่รอคำตอบเช่นเดิม เมื่อเลือกเอาพวกสร้อยมุกและปะการังสี่ห้าเส้นแยกออกมายิ้มหวานให้เขาพูดว่า

“ คุณช่วยจ่ายให้ก่อนได้ไหม ฉันไม่ได้เอากระเป๋าตังค์ ติดมาด้วย ”

“ ผมก็ไม่ได้เอามา ขอยืมคุณหญิงก่อนสิครับ ”

โรมรันเพยิดหน้าไปทาง ม.ร.ว ศีตลา ที่ยืนเคียงข้างกับราล์ฟ กินน้ำมะพร้าวอ่อนคุยกันอยู่ อย่างไม่สนใจใคร

สายตาของฟาริดาวูบลงไปนิด แต่แล้วก็ยิ้มหวาน

“ งั้นรบกวนคุณไปขอยืมหญิงให้ได้ไหมคะ ฉันขอเลือกเพิ่มอีกหน่อย ”

ผู้หญิงคนนี้ รู้จักวิธี ทำให้ผู้ชายเอาใจเธออย่างปฏิเสธไม่ได้ โรมรันรู้ทัน แต่ก็ทำอย่างที่เธอต้องการ

เขาเดินมาที่ม.ร.ว.ศีตลาและราล์ฟ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย พูดลุ่นๆ ว่า

“ เพื่อนคุณหญิงไม่มีเงินซื้อของ ”

แม้เขาจะพูดกับเธอ แต่สายตาจ้องไปที่ราล์ฟ ท่าทีนี้ทำให้ ม.ร.ว. ศีตลา ต้องรีบ หันมาบอกราล์ฟ ว่า

“ เดี๋ยวดิฉันมานะคะ ราล์ฟ ”

แล้วเธอก็รีบฉวยข้อมือโรมรัน เดินออกมาราวกับกลัวว่า โรมรันจะอยู่หาเรื่องราล์ฟต่อ

มือเล็ก ๆ นั้นแทบจะกุมข้อมือเขาไม่มิด โรมรันมองแล้วถอนหายใจพร้อมส่ายหัวนิด ๆ นี่คุณหญิงคงกลัวเขาหาเรื่องนายนั่นจนลืมตัวว่าทำอะไร ท่าทางอย่างนี้หล่อนชอบทำนักล่ะตอนเด็ก เวลาอยากจะให้เขาทำอะไรหรือไปดูอะไรที่เจ้าตัวสนใจ แล้วเขาชักช้าไม่ทันใจ

“ สนุกไหมคุณรบ? ”

“ แล้วผมจะคิดบัญชีกับคุณหญิงทีหลัง ” โรมรันตอบหน้าขรึม

“ มันเรื่องอะไร ? ”

“ เรื่องที่ต้องมาเทคแคร์เพื่อนคุณหญิงนี่ไง ”

“ ดิฉันไม่ได้ขอร้องเสียหน่อย ”

“ ดี งั้นผมไปละ ”

ม.ร.ว. ศีตลา ถึงกับยืนงง เมื่อโรมรันเดินหนีไปเสียเฉย ๆ อย่างที่พูด

เออแนะ ! … ก็เห็นเดินควงแขนอี๋อ๋อกันมาดี ๆ มาถึงเราดันอารมณ์เสียไปได้ จะบ้าเอาแต่ใจเกินไปแล้ว นายโรมรันนี่ หญิงสาวคิดอย่างฉุนๆ ใบหน้าไม่ดีนักเมื่อไปถึงที่ฟาริดายืนอยู่

“ อ้าว ... คุณโรมรันไปไหนแล้วละ ” น้ำเสียง เอ่ยชื่อโรมรัน ฟังสนิทสนม จนม.ร.ว. ศีตลา นึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ

“ คงมีธุระด่วน ขอแยกกลับก่อน ”

“ เสียดาย กำลังสนุกอยู่เชียว กลับเถอะ ” ฟาริดาชวนกลับเอาดื้อ ๆ

ระหว่างทางเดินกลับ ฟาริดาเป็นผู้ผูกขาดการสนทนา ราล์ฟเออออ ไปกับเธออยู่บ้าง ส่วน

ม.ร.ว.สาว พยายามสอดส่ายสายตา หาร่างของโรมรัน ที่น่าจะปรากฏให้เห็นบ้าง แต่ก็ไม่เจอ จนกลับถึงโรงแรม ฟาริดาปฏิเสธที่จะไปนั่งจิบอะไรเย็น ๆ กับราล์ฟ และ ม.ร.ว. ศีตลา เธอปลีกตัวเข้าห้องพักทันที ด้วยความเหนื่อย และร้อน

“ ราล์ฟคะ ดิฉันรบกวนอะไรสักอย่างได้ไหม ? ” ม.ร.ว. ศีตลา เอ่ยกับชายหนุ่มอย่างเกรงใจขณะนั่งที่ส่วนของร้านอาหารที่เปิดโล่งมองเห็นทะเลอย่างชัดเจน

“ อะไรครับ? ”

“ งานแฟนซีคืนนี้ค่ะ ดิฉันอยากให้มันเป็นข่าวเล็ก ๆ ที่เอาไปพูดถึงอยู่สักหน่อย ”

ราล์ฟยิ้มนิด ๆ ก่อนจะพูดว่า

“ จากประสบการณ์นะครับคุณหญิง การตกเป็นข่าว ไม่ใช่เรื่องดีสักนิดในชีวิต ”

“ มันขึ้นอยู่กับข่าวอะไรต่างหาก ” เธอแก้ มองเขาอย่างเข้าใจ

“ คงไม่ให้ผมข่มขืนผู้หญิงสักคนหรอกนะ ” เขาพูดเสียงสนุก แต่ หญิงสาวก็จับได้ถึงความรู้สึก ขื่น ๆ บางอย่างจากสายตาเขา

“ ดิฉันไม่ตั้งใจ จะพูดถึงเรื่องนั้นนะคะ ” เธอรีบพูด

“ ผมก็ไม่สนมันหรอกครับ คุณหญิงอยากให้ผมทำอะไร? ”

“ ช่วยแต่งตัว เป็นมาร์ค แอนโทนี่ คู่ คลีโอพัตราอย่างดิฉันหน่อยได้ไหม ? ดิฉันเป็นเจ้าภาพ ในคืนนี้ แต่ยังหาคู่ไม่ได้เลย เดี๋ยวก็เด๋อเท่านั้น ”

“ ผมไม่ได้เตรียมมา เพราะคืนนี้กะจะเป็นมิคกิ้เม้าท์ ”

ม.ร.ว. ศีตลาหัวเราะ ก่อนจะพูดว่า

“ ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉัน มีเตรียมเอาไว้แล้ว ”

“ แล้วเขาคนนั้นว่ายังไงละครับ ”

“ เขาไหน ? ”

มิสเตอร์ราฟาเอล เพยิดหน้าไปทางด้านหลังเธอ และเมื่อ หญิงสาวหันตาม ก็เห็นแต่เพียงด้านหลังของโรมรันนั่งอยู่ที่สตูลหน้าเคาน์์เตอร์บาร์ คุยกับสตรีผู้หนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนม

“ ทำไมคิดว่า เขาจะว่าด้วยละคะ ” เธอหันกลับมาถามเขายิ้ม ๆ

“ ก็ไม่รู้สิ แต่คุณหญิงก็คงสังเกตเห็นนะว่า ผมกับเขาไม่คอยจะชอบหน้ากันเท่าไร ”

ราล์ฟพูดตรงไปตรงมาหรือเกิน จน ม.ร.ว.ศีตลาอดจะยิ้มเสียไม่ได้ โต้เขาว่า

“ สำคัญที่คุณต่างหาก ที่ต้องไปอธิบายให้กับใครสักคนฟังไหม ? กับเรื่องโปรโมต สนุก ๆ ของเรา ”

สีหน้าราล์ฟ ขรึมไปนิด แล้วก็ส่ายหน้าช้า ๆ ตอบว่า

“ ไม่มี ”

:+:+:+:+:+:

นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบูรณ์พิมพ์เป็นพอคเก็ตบุ้ค จำหน่ายในราคา 265 บาท
ที่เว็บเท่านั้น

 

 

 

นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบรูณ์ ในรูปแบบ E-book แล้ว
สนใจ
คลิก


© ลิขสิทธิ์ตามกฏหมายโดย ฟีลิปดา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
 

 

๑๐๐ คำถามสร้างนักเขียน
นวนิยายคุณเขียนได้ด้วยตัวเอง
 

 

ดั่งไฟพิศวาส
นวนิยายรักเร้าอารมณ์
 

 

2009 free writing

 



๕๐๕ แคนโต้แห่งความรัก

 

 

 

  http://www.forwriter.com . © 2005 All rights reserved.