forwriter.com
 
นวนิยายรักโรแมนติก

 


ดั่งไฟรัก

โดย ฟีลิปดา

 

“ เอ้า ... เอาไปทีหลังอย่ามาใช้ให้ทำเรื่องส่วนตัวอีกนะ ” คนพูด ๆ แล้วก็วางแฟ้มโครมลงหน้า กึ่งกลางระหว่างโรมรันและพันเพลิง ที่นั่งปรึกษางานกันอยู่ แต่ก็เป็นพันเพลิงที่เป็นฝ่ายพูดออกมาว่า

“ นี่แม่คุณ มีมารยาทหน่อย เดี่ยวฉันสั่งย้ายเลย ”

“ ก็ลองดูสิ จะไปร้องเรียนว่า ถูกหัวหน้าล่วงละเมิดทางเพศให้สะใจไปเลย ”

“ โอ๊ย ... ล่ำบึกอย่างหล่อนใครเขาจะกล้าไปล่วงละเมิด ”

“ หยุดเลยพี่เพลิง พี่รบยังไม่พูดสักคำ มาเถียงแทนทำไม ”

“ ที่เขาไม่พูด ก็เพราะเขารำคาญ แกนะสิ ... อ๊ะอย่าเถียงขืนพูดมากฉันจะบอกนายวีว่าแกไปเข้าซ่องมา ”

“ นี่ ส้มไปทำงานนะ ”

“ เหอะ พี่ชายแกชอบหรอก ”

“ พอน่า ไปชงกาแฟมาสองแก้ว ” โรมรันขัดขึ้นก่อนที่การต่อล้อต่อเถียงจะมากไปกว่าเดิม แต่อีกฝ่ายยังบ่นกะปอดกะแปดว่า

“ เฮอะ เรารึเป็นถึงร้อยตรีหญิง ยังต้องมาชงกาแฟอีก เป็นหัวหน้ายังไงใช้งานลูกน้องไม่ตรงกับความสามารถเลย มิน่าราชการตำรวจมันถึงได้เจริญอย่างนี้ ”

“ อ้าว! ” คราวนี้ทั้งสองหนุ่มถึงกับพูดขึ้นพร้อมกัน แต่ร้อยตรีหญิงเปลวดาว ชำนาญศิลป์ ก็เดินยักไหล่ออกไปก่อนแล้ว

“ มันเป็นยังไงกันนะ น้องนุ่งเดี๋ยวนี้มันไม่ค่อยจะเคารพผู้ใหญ่เหลือเกิน ” พันเพลิง บ่นพึม หยิบเอาแฟ้มที่มาวางไว้เมื่อครู่เปิดดู มันเป็นภาพข่าวทางหนังสือพิมพ์ติดแปะเอาไว้กับกระดาษเอสี่ สีขาว กวาดสายตาดูคร่าวๆ ก็เป็นข่าวซุบซิบของ ม.ร.ว. ศีตลาวงษ์เทวัญ แต่ที่ต่างออกไปก็คือ ประวัติและภาพถ่ายของ มิสเตอร์โรเจอร์คาลวิน เห็นก็รู้ว่า เป็นการสั่งพิมพ์ออกมาจากอินเตอร์เน็ต

“ มิน่า ... ให้มันหาเรื่องเมียเก่ากับคู่ควงนี่เอง ยัยส้มถึงไม่พอใจ จะเอาไปทำอะไรไอ้รบ รึถ่านไฟเก่า ? ”

โรมรันดึงแฟ้มออกจากมือพันเพลิง พูดสั้น ๆ ว่า

“ อย่ายุ่ง ”

พันเพลิงยักไหล่ยิ้มขำเหมือนเดิม

“ ไปพูดยังไง มันถึงทำให้ ”

“ จะให้ร่วมแผนพาราไดส์ ด้วย ”

“ ฉันหรือแกวะ ที่เป็นมีหน้าที่คัดเลือกคน ”

“ ยัยส้ม อยู่ในโควต้าของฉัน ”   

“ ระวังหน่อยนะ ไอ้วี มันห่วงน้องน่าดู ”

“ มันเองก็คุมน้องมันไม่อยู่ ถึงได้ส่งมาอยู่นี่ไง เรื่องมากนักก็มาเอาคืนไป ” โรมรันพูดอย่างไม่แคร์ เมื่อพันเพลิง เอ่ยถึง วีระชน ชำนาญศิลป์ เพื่อนตำรวจด้วยกัน

“ ไม่กลัวยัยส้ม มันหลงรักแก บ้างรึไงวะ ”

พันเพลิงพูด ล้อเล่น แต่โรมรันกลั้นยิ้ม เพราะพันเพลิงหันหลังให้ประตูจึงไม่เห็นหน้างอ ๆ ของ ร้อยตรีหญิงเปลวดาว ที่ถือถ้วยกาแฟเข้ามาพอดี เธอวางถ้วยกาแฟแล้วก็พูดว่า

“ ไม่ต้องไปห่วงพี่รบเขาหรอก ระวังตัวพี่เพลิงเอาไว้ให้ดีแล้วกัน ส้มบ้าเลือดหลงรักขึ้นมาจะลำบาก ผู้ชายอะไรนินทาลับหลัง อย่างนี้นี่เองถึงหาแฟนกับเขาไม่ได้เสียที ”

พันเพลิง เบ็ญจรงค์ ยืนตัวตรงน้ำเสียงเขาเย็นชาเมื่อพูดว่า

“ ออกไป ”   

มันเป็นบุคลิกพิเศษอย่างหนึ่งของพันเพลิง ที่ลงได้ส่งเสียงอย่างนี้แล้ว มักจะทำให้คนฟังฝ่อเอาง่าย ๆ

“ ไปขู่มันทำไมวะ ” โรมรันพูดเมื่อร้อยตรีหญิงเปลวดาว เดินหน้าซีดออกไป

“ มันเสือกพูดแทงใจดำนี่หว่า ” พันเพลิงพูดง่าย ๆ

“ แกนี่เวลาผิด ก็พาลเหมือนกันนะ ”

“ เออ รึว่าแกไม่เคยเป็น... แล้วนี่จะคุยเรื่องงาน หรือ จะอ่านแฟ้มลับเมียสองชั่วโมงแกก่อนล่ะ ? ”

โรมรันหรี่ตามองเพื่อน

“ ชกกันก่อนเป็นไงวะ ”

“ เอาไว้หลังเลิกงานไอ้รบ ” พันเพลิงตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะดึงเอาแผนที่ ที่เมื่อครู่เขากับโรมรันกำลังดูกันอยู่ ออกมาอีกครั้ง

โรมรันเหลือบมองที่แฟ้มนั่นก่อนที่หันมาทำความสนใจกับแผนที่เกาะแก่งต่าง ๆ ในทะเลอันดามันที่ดูค้างอยู่เมื่อครู่ กับพันเพลิง แล้วชายหนุ่มทั้งคู่ก็สาระวนอยู่กับเรื่องงานที่รับผิดชอบอยู่เกือบสองชั่วโมงกว่าพันเพลิงจะหมดเรื่องพูด

แต่ ก่อนจะออกไปก็ยังไม่วายเพยิดหน้าไปที่แฟ้มนั่น กระเซ้าเล่นว่า

“ ถ้าแกอยากจะรู้อย่างถึงพริกขิง บอกมานะเดี๋ยวจัดคนตามให้ ”

แต่โรมรันก็คร้านจะโต้ตอบ จึงแค่ส่งสายตาไล่เท่านั้น และเมื่อลับร่างของพันเพลิง เขาก็หยิบแฟ้มขึ้นมา เรื่องคุณหญิงศีตลา แม้จะไม่สนใจ แต่ก็ดันมีคนรายงานเขาอยู่เสมอ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พงษ์พันธ์ เบ็ญจรงค์ นั่นเอง ถ้าไม่พูดด้วยตัวเองก็จะฝากมากับพันเพลิงเป็นประจำ ถ้าหากเป็นเรื่องของเขา กับคุณหญิงศีตลาละก็ ... สองพี่น้องนี่ก็รับลูกกันเก่งเหลือเกิน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อยั่วโมโหเขา

ชายหนุ่มอ่านแฟ้มนั้นอย่างตั้งใจและใช้เวลาไม่นานนัก ประวัติของมิสเตอร์ โรเจอร์ คาลวิน เท่าที่จะหาได้ต่างอยู่ในหัวสมองเขาทั้งหมด และโรมรันก็ต้องยอมรับออกมาเลยว่า หากข้อมูลเหล่านี้เป็นความจริง นายโรเจอร์นี่ น่าจะมากเสียยิ่งกว่าคำว่า พระเอกในฝันเสียอีก อย่างน้อยเขาก็ตำหนิรสนิยมของคุณหญิงศีตลาไม่ได้
ไม่ได้เลยจริง ๆ ให้ตายสิ ...

แล้วประตูห้องก็เปิดผลัวะเข้ามาพร้อมกับเสียงถามว่า

“ พี่เพลิงตัดชื่อส้มออกหรือเปล่า ”

“ ไม่ บอกไปแล้วว่า เราอยู่ในโควต้าฉัน แล้วอย่าไปแหย่ให้เขาอารมณ์เสียล่ะ ? ”

“ ไม่กล้าหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่รบ ดูแฟ้มที่ส้มทำให้แล้วยัง ถ้าต้องการคอมเม้นท์ถามส้มได้เลยนะคะ ยินดี ”

“ แค่หุบปากไม่พูด ก็พอแล้ว อ้อ ... ถ้าเปิดประตูเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนี้ ฉันจะตัดชื่อแกออก ”

ร้อยตรีสาวตีหน้าเบ้บ่นให้ได้ยินก่อนจะผลุบออกไปโดยเร็วว่า

“ ผู้ชายแถวนี้เป็นไงนะ ขู่เสียจัง นึกว่าเรากลัวรึไง ”

โรมรันส่ายหน้า อย่างขำ ๆ กับกริยานั้น สำหรับคนภายนอกร้อยตรีหญิงเปลวดาว ชำนาญศิลป์ ถูกขอยืมตัวมาช่วยในฝ่ายเพราะเชี่ยวชาญเรื่องคอมพิวเตอร์ แต่ความจริงเบื้องหลังก็คือ เจ้าหล่อนเป็นตำรวจขาลุย จนพี่ชายเป็นห่วง ไม่อยากให้เป็นตำรวจ แต่ก็ห้ามน้องสาวไม่ได้ จึงตกลงพบกันครึ่งทางโดย

“ ไอ้เพลิงแกเอาไปหน่อย ให้ไอ้รบคุมก็ได้ มันเคยเลี้ยงน้องสาวอบรมเด็กผู้หญิงอยู่ ”


โรมรันยิ้มเมื่อนึกถึงคำนี้ น้องสาวของเขา ไม่ห้าวเท่าน้องสาวของเพื่อน ๆ แต่ก็เป็นความภาคภูมิใจของเขาที่มีน้องสาวที่น่ารักถึงสองคน อัปสรศิริ กับ กินรี อัปสรศิริ เรียนอยู่ที่อังกฤษ แต่กินรีอยู่ที่นี่

กว่าปีแล้วที่เขาไม่ได้พบกับกินรี น้องสาวต่างมารดาของเขา เพราะตั้งแต่ถูกพันเพลิงชักชวนเข้ามารับราชการใหม่ในตำแหน่ง นายตำรวจสายสืบก็มัวแต่ยุ่งเรื่องงาน บางทีต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อย ไม่ในฐานะบอดี้การ์ดผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านเมือง บางทีก็ไปฝึกอบรมเรื่องผู้ก่อการร้ายเพิ่มเติม หรือถ้าได้อยู่ในประเทศก็ต้องคอยติดตามผู้ต้องสงสัย ไปอยู่เรื่อย ๆ

อีกไม่กี่วันจะเป็นวันเกิดของกินรี เขาไม่เคยพลาดวันเกิดของน้อง ไม่ว่าจะเป็นกินรีหรืออัปสรศิริ ถ้าไม่ไปหาด้วยตัวเองก็ต้องส่งของขวัญไปให้ เพราะถ้าลืม เป็นเจอน้องสาวงอน ไม่พูดด้วยเป็นเดือน ๆ

เมื่อคิดถึงของขวัญ โรมรันก็อดจะยิ้มไม่ได้ ปีนี้กินรีเป็นต้องกรี๊ดแน่ สำหรับน้องสาวของเขาแล้ว ทุกอย่างมันต้องสั่งทำพิเศษ และเขาก็พิถีพิถันกับมันเสมอมา เพราะรู้ว่า คนรับ รอคอยสิ่งนี้กับเขาเพียงใด

ไม่เหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งไม่ว่าเขาจะให้อะไร ก็คงจะปาใส่หน้ากลับมา

ก็เธอมีพร้อมเสียทุกอย่างแล้วนี่ ม.ร.ว. ศีตลา วงษ์เทวัญ ผู้เลิศเลอนั่นน่ะ

 

*****

“ คุณหญิงจะออกไปไหนอีกเหรอคะวันนี้ ” นางชมนาดเอ่ยปากถามทันทีเมื่อ ม.ร.ว. ศีตลา เปิดประตูรถลงมา

“ ทำไมถามหญิงอย่างนั้นละป้า ” ม.ร.ว. สาวย้อนหน้าระรื่น

“ ก็คุณหญิงเข้าบ้านเร็วผิดปกตินี่คะ ถ้าไม่มาเปลี่ยนชุดออกไปข้างนอก จะกลับเร็วอย่างนี้เหรอคะ ? ”

นางชมนาดย้อน เล่นเอา ม.ร.ว. ยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี

“ รู้ทันหญิงเสียจริงนะป้าชม คุณน้ากลับมาแล้วยังคะ ”

“ เพิ่งมาถึงก่อนคุณหญิงสักชั่วโมงแล้วค่ะ นั่งดูทีวีอยู่ ”

“ ป้าชม บอกใครทำความสะอาดรถให้หญิงด้วยนะคะ จะรีบไปบอกข่าวดีคุณน้า ”
ม.ร.ว. ศีตลาบอกก่อนจะตรงลิ่วไปที่ห้องนั่งเล่น

นางชมนาดยิ้มอย่างอ็นดู ท่าทางเริงรื่นของหญิงสาว เพราะเช้าวันนี้ ทั้งนางและคุณสรวงสุดา ก็รอดูอยู่ว่า คุณหญิงศีตลาจะว่าอย่างไร เมื่อ บอกว่า โรมรันเอารถของเธอไป แต่คุณหญิงก็แค่พยักหน้ารับ ไม่ได้พูดอะไร ขับเบนซ์อีกคันออกไปทำงานแทน แต่ความที่รู้จักคุณหญิงดีตั้งแต่เด็ก นางชมนาดรู้ดีว่า คุณหญิงต้องเอาคืนโรมรันแน่ เพียงแต่จะเมื่อไรเท่านั้น

ม.ร.ว. ศีตลา รีบเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น แล้วเธอก็ได้รับคำถามไม่ต่างไปจากนางชมนาดเลยว่า

“ จะออกไปไหนเหรอหญิง คืนนี้ ”

“ มีนัดดินเน่อร์กับโรเจอร์ค่ะ ” ตอบแล้วก็ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ คุณสรวงสุดาพูดต่อว่า

“ หญิงได้ข่าวคืบหน้าเรื่องโรงแรมวินเน่อร์แล้ว ”

“ ใครซื้อไปเหรอ ” คุณสรวงสุดาถามทันควัน ความสนใจมีต่อโรงแรมวินเน่อร์มากจนไม่ซักไว้เรื่องดินเน่อร์ของหญิงสาวกับชายหนุ่มที่เธอไม่พึงประเสงค์ได้มาเป็นเขย

“ ยังไม่ได้ชื่อเจ้าของที่แท้จริงหรอกค่ะ แต่รู้ว่าเขาให้ใครเป็นตัวแทนจัดการให้ คุณน้ารู้จัก นายดำรง ดำรงเกียรติไหมคะ ? เขาเป็นตัวแทนชาวต่างประเทศคนหนึ่งที่ซื้อโรงแรมเอาไว้ ”

คุณสรวงสุดาเหยียดยิ้มตอบว่า

“ รู้จัก ทำทุกอย่างเพื่อเงิน ขอให้เงินถึงเถอะ ได้ทั้งนั้น ”

“ หญิงก็รู้จักลูกสาวเขาค่ะ เคยเรียนด้วยกัน แต่ไม่สนิทนักหรอก ”

“ ถ้างั้นเรื่องโรงแรมวินเน่อร์ ก็คงไม่ต้องห่วงแล้วสินะ ”

แต่ม.ร.ว. ศีตลายังมีสีหน้ากังวลเมื่อพูดว่า

“ ก็มีเรื่องต้องห่วงอยู่ค่ะ เพราะเคยมีคนเข้าไปเจรจาขอซื้อ แต่คุณดำรงบอกว่าเจ้าของตัวจริง เขาไม่อยากขาย เพราะอยากทำธุรกิจโรงแรมที่เมืองไทยจริง ๆ ไม่ใช่พวกซื้อมาขายไปเอากำไรจากส่วนต่าง ”

“ พูดเพื่อขึ้นราคานะสิ ”

“ ถึงงั้นก็เถอะ หญิงไม่อยากให้พลาด คุณน้าจะเสียดายไหมคะ ? ถ้าหญิงจะเสนอขายโรงแรมเพิร์ล ให้เขาเอาไว้เป็นแผนสำรอง เพื่อแลกกับโรงแรมวินเน่อร์ ”

คุณสรวงสุดามองหน้าลูกเลี้ยงสาว เพราะรู้ดีว่า ม.ร.ว. ศีตลา รักโรงแรมเพิร์ล มากแค่ไหน หากในสถานการณ์ปกติ รับรอง ม.ร.ว. ศีตลา ไม่ยอมปล่อยมันแน่

“ ทำไมหญิงไม่เอาหุ้นโรงแรมอื่น ”

“ ไม่อยากวุ่นวายกับผู้ถือหุ้นรายอื่นค่ะ ”

“ แล้วแต่หญิงก็แล้วกัน มันของ ๆ หญิงนี่ ”

ม.ร.ว. ศีตลา มองหน้าคุณสรวงสุดา แล้วก็เอ่ยออกมาอย่างเกรงใจว่า

“ หญิงขอหุ้น ในส่วนของคุณน้าด้วยนะคะ ”

คุณสรวงสุดาตีหน้าเคร่ง ย้อนว่า

“ หุ้นอะไร โรงแรมเพิร์ลนี่ ท่านชายยกให้นายรบกับหญิงสองคนไม่ใช่เหรอ น้าไม่ได้รับ ”

ม.ร.ว. ศีตลา ทำหน้าเสีย เมื่อถามว่า

“ ก็ส่วนของคุณรบ ไม่ได้โอนให้กับคุณน้าเหรอคะ ? ”

“ เปล่า ทำไมนึกว่าตารบเขาจะโอนให้น้า ในเมื่อเขาบอกว่าจะคืนทุกอย่างให้หญิง ”

น้ำเสียงเคร่งครึมของคุณสรวงสุดา ทำให้ ม.ร.ว. ศีตลาต้องพูดอ่อย ๆ ว่า

“ ตอนเซ็นโอนทุกอย่างให้หญิงไม่มีหุ้นตัวนี้ค่ะ หญิงก็เลยนึกว่าโอนให้กับคุณน้า ”

“ คงไม่คิดหรอกนะว่า ฉันมุบมิบเอาสมบัติเธอหรอกนะ ”

“ คุณน้า ทำไมพูดอย่างนั้น หญิงไม่เคยคิด เลยนะคะ ของหญิงก็เหมือนของคุณน้า ก็เราเป็นเหมือนแม่ลูกกันนี่นา ” ตอนท้ายน้ำเสียงของ ม.ร.ว. ประจบเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด

“ ว่าได้เหรอ อีกอย่างฉันไม่เคยได้ยินเธอเรียกว่าฉันว่า แม่ สักคำ ” คุณสรวงสุดาแกล้งว่า แต่เล่นเอา ม.ร.ว. ศีตลา ทำหน้าเง้า

“ อย่ามาว่าหญิงนะ โน่นต้องโทษลูกชายคุณน้าโน่น เขาสั่งห้ามหญิงมาตั้งแต่เด็ก ”

“ อย่ามาแก้ตัวเถรตรงเชื่อเขานักเลยเรื่องนี่ หากอยากจะเรียกใครเขาจะมาทำอะไรตัวได้ ไม่อยากเรียก แล้วโทษคนอื่น ”

“ โอย ... ขืนเรียกแม่ จะได้เย้ยหญิงนะสิว่า มีสิทธิ์อะไร ” ม.ร.ว.สาวย้อนทันควัน

แต่ผู้สูงวัยกว่า กลับพูดเนิบ ๆ ว่า

“ ก็ทำตัวให้มีสิทธิ์เสียสิ หากอยากทำมันก็ไม่ยากไม่ใช่เหรอ น้ากับท่านพ่อของหญิงไม่ได้เลี้ยงหญิงมาให้เป็นคนขี้ แพ้นะ ”

ม.ร.ว. ศีตลาไม่ตอบแต่ ลุกขึ้น แกล้งถอนใจดัง ๆ พูดเฉไปว่า

“ หญิงไปอาบน้ำ แต่งตัวดีกว่า ”

คุณสรวงสุดา จึงได้แต่มองตามหลัง ลูกเลี้ยงสาวไป หลายครั้งแล้วที่เธอพยายามพูดเป็นเชิงกระตุ้น ให้ ลูกเลี้ยงสาวคนนี้ เอาชนะ โรมรันให้ได้ แต่ดูเหมือนมันจะไร้ผล หากพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร ม.ร.ว. ศีตลา มักจะใช้ไม้นิ่ง หรือเฉไฉไปเรื่องอื่น เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง ต่างกับลูกชายที่มักจะพูดออกมาตรง ๆ เลยว่า อย่ายุ่ง

การจับคู่ให้กับสองคนนี้ พลาดไปแล้ว เมื่อตอนที่ท่านชายระบุไว้ในพินัยกรรม เธอไม่อยากจะให้พลาดอีกเป็นซ้ำสอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ มันดูเหมือนจะยิ่งยากเข้าไปอีก เมื่อ ม.ร.ว. ศีตลา ได้นำเอามือที่สาม เข้ามาสู่ชีวิตตัวเองแล้ว

มิสเตอร์โรเจอร์ คาลวิน ชายหนุ่มที่พร้อมสมบูรณ์ด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ แถมยังเป็นนักธุรกิจที่ประสพความสำเร็จมากมาย หากเปรียบเทียบคุณสมบัติกันตัวต่อตัวระหว่าง โรเจอร์กับโรมรันแล้วละก็ .. ทุกอย่างโรเจอร์กินขาดหมด

ถ้าไม่ใช่เพราะ โรมรันคือลูกชายของเธอ บวกกับความมั่นใจของท่านชายสุทธิศักดิ์ ผู้เชื่อว่าเห็นแสงแห่งความรักของหนุ่มสาวคู่นี้แล้วละก็ ... คงไม่มีใครจะเหมาะกับ
ม.ร.ว. ศีตลา เท่ากับมิสเตอร์โรเจอร์ คาลวิน อีกแล้ว

เสียดายถ้าเธอมีลูกสาวอีกสักคน เธอต้องจับโรเจอร์ คาลวิน เอาไว้เป็นลูกเขยแน่ ๆ

ลูกสาวอีกคน ?

ใช่สิ ... เธอยังมีลูกสาวอีกคนนี่นา

คุณสรวงสุดา เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อคิดขึ้นได้ หากทุกอย่างมันถึงทางตัน เธอจะใช้ลูกสาวของเธอเป็นคนผ่าทางนั้นออกมา แม้เธอจะไม่ได้เลี้ยงดูลูกสาวด้วยตัวเอง แต่เธอก็รู้ว่า อัปสรศิริ ไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ เลย และที่สำคัญ เธอรู้ว่า อัปสรศิริ ทำได้ทุกอย่าง เพื่อโรมรัน พี่ชายอันเป็นที่รักยิ่งของเธอ

************

คอนโดมิเนียมหลังนี้ดูหรูหรา เป็นสัดส่วนแม้ว่าจะอยู่ในทำเลกลางใจเมือง โรมรันค่อนข้างพอใจ เมื่อขับรถไปจอดที่หน้าตึก

                การมาหาน้องสาววันนี้ทำให้เขาเสียเวลาไม่น้อย เพราะหลังจากตระเวนไปทั่วกรุงด้วยรถของทางราชการ เขาต้องกลับไปเปลี่ยนรถที่ยืมมาจากมารดาที่อพาร์ตเม้นท์ของเขา เพื่อให้ถูกใจน้องสาวเสียก่อน มีครั้งหนึ่งที่เขาเคยขับเบนซ์ มาหาน้องสาวเพื่อจะรับออกไปกินอะไรกัน กินรีหัวเราะคิกเมื่อเห็นรถ ล้อเลียนเขาว่ารสนิยมอาเสี่ย แล้วก็สรุปแนะนำว่า

   “ ขายเถอะพี่รบคันนี้ หนูนั่งแท๊กซี่ก็ได้ เอาเงินมาแบ่งกัน หารสามส่งไปให้พี่ฟ้าด้วย”

  ก่อนจะมาถึงที่นี่นอกจากจะต้องแวะเอาของขวัญที่สั่งทำพิเศษเป็นเข็มกลัดเพชรรูปนางกินรีแล้ว เขายังเสียเวลาไปหากินรีที่บ้านแต่เด็กที่นั่นบอกว่ากินรีมาอยู่ที่คอนโดแห่งนี้ ส่วนคุณรัตนานั้นไปต่างประเทศ

เขาไม่ได้โทรมาบอกก่อนเพราะอยากให้กินรีแปลกใจเล่นและก็จริงอย่างที่คิด เมื่อเขากรอกเสียงลงไปทางโทรศัพท์ที่ประชาสัมพันธ์ต่อขึ้นไปบนห้องเธอ

  “ ว่าไงคนสวย คืนนี้ว่างหรือเปล่า ? ”

  “ พี่รบ ” เสียงกินรีกรีดขึ้นอย่างดีใจ

  “ เฮ้ ! เบา ๆ ซิ ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยนะผู้ชายโทรมาแท้ ๆ ทำเสียงกรีดกราดไปได้ ” โรมรันแกล้งว่า

  “ ก็หนูดีใจนี่คะ พี่รบอยู่ไหน ”

  “ ก็อยู่ข้างล่างนี่เอง แต่งตัวให้สวย แต่อย่าให้เกินสิบห้านาทีละ ” เขาสำทับอย่างรู้กัน

  “ ถ้าไม่รอ หนูโกรธจริง ๆ ด้วย ” กินรีขู่กลับก่อนจะวางหู

  โรมรันแทบจะวาดภาพความเร่งรีบของน้องสาวได้ เพราะเขาเคยไม่รอเมื่อน้องสาวแต่งตัวเกินเวลาที่กำหนด แต่ก็เล่นเอาทั้งสองสาวสุมหัวกันโกรธไม่พูดกับเขาไปหลายวัน แต่ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่มีคนไหนเกินเวลาที่เขากำหนดเลย

  สิบห้านาทีจริง ๆ ที่เขาเห็นกินรีออกมาจากลิฟท์ เขาเพยิดหน้าให้น้องสาวไปที่ประตู ก่อนจะหันไปขอบคุณประชาสัมพันธ์สาวที่ช่วยเรื่องโทรศัพท์ให้เขา

“ พี่รบไปอยู่ไหนมา ” กินรีถามพลางสอดมือเข้าไปในวงแขนของโรมรันด้วยอาการสนิทสนม

  “ ก็ไปมันเรื่อย ๆ ” พี่ชายตอบอย่างไม่ใส่ใจเดินควงน้องสาวไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ห่างนักยื่นพวงกุญแจที่ถืออยู่ให้

  “ เอ้า...ขับรถไปหาที่มีอะไรอร่อย ๆ กินซิ ”

  ดูกินรีจะชอบใจที่ได้เป็นคนขับรถ

  “ น้ารัตน์ สบายดีรึเปล่า ” เขาถามถึงมารดาเลี้ยง

  “ ไม่ทราบค่ะ ” กินรีตอบ

  “ อ้าว ! ” โรมรันอุทานแล้วก็เงียบไป

  “ แม่แต่งงานใหม่ หนูเลยมาอยู่ที่นี่ ” กินรีบอกเรียบ ๆ ขณะที่ออกรถอย่างช้า ๆ

  “ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ”

  “ เกือบปีแล้ว ”

  “ แล้วอยู่ยังไง ”

  “ ก็ขายของเก่ากินไปเรื่อย ๆ แต่ยังไม่ถึงกับขายตัวหรอก กะว่าเรียนจบแล้วจะบินไปหาพี่ฟ้า ”

  คำพูดของน้องสาวทำเอาโรมรันถึงกับอึ้ง รู้สึกผิดที่ละเลยน้องสาวไปนาน

  “ ขอโทษทีนะพี่นึกว่าเราจะอยู่กับแม่เลยไม่ได้ติดต่อมา ”

  “ พี่รบไม่ต้องโทษตัวเองนะคะ หนูอยากลองใช้ชีวิตอิสระเองต่างหากเลยไม่อยู่กับแม่ มันก็ไม่ได้ลำบากอะไร คิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็จะกลับไปง้อแม่ ประจบเดี๋ยวเดียวแม่ก็หายโกรธแล้ว ง่ายจะตาย ”

  แม้น้องสาวจะพูดทำนองเหมือนไม่เป็นไร แต่ความที่รู้จักทั้งนิสัยของน้องสาวและมารดาเลี้ยงของตนทำให้โรมรันรู้ว่าจะต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างที่น้องสาวทนไม่ได้จนต้องออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้

  “ โกรธกับแม่เรื่องอะไรละ ” เขาถาม

  กินรีนิ่งไปชั่วครู่เหมือนลังเลว่าจะบอกพี่ชายดีไหม แต่ในที่สุดก็พูดว่า

  “ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แม่อยากจับคู่ให้หนูหมั้นกับหลานชายของสามีใหม่ของท่าน แต่หนูไม่ชอบ ”

  “ ใคร ? ”

  “ มิสเตอร์โรเจอร์ คาลวิน ”

  “ ชื่ออะไรนะ ? ” โรมรันไม่แน่ใจว่าได้ยินถูก แต่เมื่อน้องสาวบอกมาอีกครั้งเขาก็ลอบถอนใจยาว

  “ งั้นแม่เราก็แต่งงานกับมิสเตอร์ฟิลลิป คาลวินนะซิ ”

  “ ใช่ค่ะ แม่รู้จักเขาตอนไปมาเก๊า ก็อย่างเคยรู้จักกันในบ่อน หนูไม่ชอบเลย พี่รบรู้จักพ่อใหม่ของหนูด้วยเหรอ ” ตอนท้ายเธอถามพี่ชายอย่างสงสัย เพราะไม่เคยเห็นพี่ชายจะสนใจพวกนักธุรกิจสักเท่าไร

  “ ก็เคยได้ยินชื่ออยู่บ้าง ”

  “ แล้วนายโรเจอร์นี่ละคะ ”

  “ ถามทำไม ”

  “ รู้เอาไว้เป็นทางเลือกค่ะ ถ้าเผื่อไปไม่รอดจริง ๆ จะได้ทำตามคำแนะนำของแม่ ”

  “ ก็รูปหล่อ มีเสน่ห์ รวยทั้งเงินและผู้หญิง ตามแบบฉบับเพลย์บอยทั้งหลายนั่นแหละ ”

  “ เฮ้อ ! ทำไมจึงต้องเจอแต่ผู้ชายประเภทนี้ด้วยนะ ” กินรีบ่นอย่างเซ็ง ๆ ทำเอาเขาอดยิ้มไม่ได้

  “ ไปเจอที่ไหนอีกละเรา ”

  “ นั่งอยู่ข้าง ๆ หนูก็คนหนึ่งละ ”

  “ ทะลึ่ง ” โรมรันว่า ใช้มือขยี้ผมน้องสาวแล้วโยกอย่างลืมตัว

  กินรีก็ไม่ทันระวังว่าพี่ชายจะทำกิริยาอย่างที่เคยทำกับเธออย่างนั้น เธอเผลอเบี่ยงศีรษะหลบ มือที่จับพวงมาลัยเลยเบนออกจากเส้นทางเล็กน้อย แต่ความเร็วของรถ ก็พอเพียงที่จะไปเฉี่ยวเอากับท้ายของรถด้านข้าง หญิงสาวเบรครถอย่างกะทันหันตามสัญชาตญาณ

  “ โอ๊ะ ! ”

  “ โอ้ย ! ”

  สองพี่น้อง ร้องขึ้นพร้อมกัน

  “ ขับรถยังไง ” พี่ชายว่าเสียงดุ

  “ ก็พี่รบมาขยี้ผมหนูทำไม มันตกใจนี่ ” กินรีเถียง แล้วถอดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูลงไปก่อนที่ไม่รอพี่ชายเป็นคนจัดการ

  แต่โรมรันก็ขยับตัวช้ามาก เมื่อเห็นคู่กรณีของน้องสาว หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งเธออยู่ในชุดผ้าไหมสีงาช้าง ท่ามกลางแสงไฟบนถนนที่สลัวไม่สว่างนักยังมองเห็นความสวยสง่าของเธอ เขาไม่รู้ว่า กินรีพูดอะไรกับเธอบ้าง แต่ก็เห็นทั้งคู่ยิ้มแย้มกันดี

  ชายหนุ่มลงจากรถปิดประตูปัง ทั้งคู่หันมาทางเขา สายตานั้นมองมาสบเขา แล้วเลยไปที่รถ พูดสองสามคำกับกินรี แล้วก็ขึ้นรถขับออกไป

  เวลาเจอกันข้างนอกนี่ท่าทางเจ้าหล่อนเหมือนนางพญาเป็นบ้าเลย ม.ร.ว. ศีตลา วงษ์เทวัญคนนี้ โรมรันคิดค่อนขอด ผิดกับน้องสาวที่พอนั่งได้ที่ก็พูดขึ้นว่า

  “ ผู้หญิงอะไรสวย สง่าเป็นบ้าเลย ”

  “ สวย ๆ ใช่จะดูดีเหมือนหน้าตาที่แสดงออกมา ภายนอกหรอกนะ ”

  “ ไหงพูดงั้นละพี่รบ เราผิดแท้ ๆ เขายังไม่เอาเรื่องเลย ใจดีจัง สงสัยจะรวยมากนะ ตอนที่ยิ้มให้เก๊เก๋ แหมหนูอยากเป็นได้อย่างนี้จัง ”

  โรมรันชำเลืองมองน้องสาว ซึ่งดูจะชื่นชมผู้หญิงคนนี้เป็นพิเศษ ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายขับรถเองแล้ว แม้กินรีจะงอแงว่าเขาก็มีส่วนผิดในการทำให้เกิดอุบัติเหตุครั้งนี้ก็ตาม

  “ ทำไมต้องอยากเป็นด้วย เป็นตัวของตัวเองนะดีแล้ว เป็นแบบนั้นนะเหนื่อยตาย จะพูดจะยิ้มแต่ละทีเห็นแล้วเมื่อยไม่เป็นธรรมชาติ ”

  “ หนูว่าเขาเป็นธรรมชาติดีออก แต่แหมพอเห็นพี่รบเท่านั้นแหละเผ่นเลย นี่ละผิดธรรมชาติมาก พี่ชายหนูปกติต้องเป็นที่ดึงดูดของสาว ๆ นา ”

  กินรีล้อเลียนพี่ชายไปเรื่อยอย่างไม่จริงจังและเพราะสายตาก็มัวจดจ้องอยู่เบึ้องหน้า จึงไม่เห็นสีหน้าและแววตาของพี่ชายที่เปล่งประกายดุดันขึ้นมาวูบแล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว

  “ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จจะพาไปฟังเพลง ” เขาบอกน้องสาว

  “ เยี่ยม! ไม่ได้ไปฟังเพลงที่คลับมาเป็นปีแล้ว ”

  “ ขนาดนั้นเชียว ”

  “ ก็หนูมัวแต่เรียน ทำตัวเป็นเด็กดีนะซิ ”

  “ ขนาดนั้นเชียว “ โรมรันย้ำคำเดิมแต่ฟังออกว่าไม่เชื่อถือ

  “ ก็...จริง ๆ นี่ ”

  “ งั้นแสดงว่า วันนี้กินข้าวฟังเพลงเสร็จไม่มีรายการแถมเงินใช่ไหม ” เขาแกล้งถามขึงขัง

  กินรียิ้มไหวไหล่ ทำหน้าย่นใส่ พูดลากเสียงว่า

  “ ได้ไงคุณโรมรัน คุณออกเดท กับน้องสาวตัวเองนะ ไม่ใช่อีตัว จะได้จ่ายน้อย ๆ นะ ”

  “ พูดจาแก่แดด ” พี่ชายว่า

  กินรีหัวเราะคิก แต่เมื่อพี่ชายเลี้ยวรถเข้าไปในเขตโรงแรมที่คุ้นตาก็ถามว่า

  “ กินที่นี่เหรอ ”

  “ มาดูกันซิว่า พอเปลี่ยนผู้บริหารแล้วพ่อครัวเขาฝีมือตกลงไปบ้างหรือเปล่า ” โรมรันบอกเสียงเรียบ ๆ

  แต่เมื่อเห็นสีหน้าเผือดของน้องสาว ก็อดไม่ได้ที่จะพูดต่อไม่ได้ว่า

  “ กล้า ๆ หน่อย ”

“ ดูมันแปลกไปนะ ”

  “ ช่างเถอะ ขอให้อาหารอร่อยเหมือนเดิมแล้วกัน ไม่ได้กินอาหารไทยอร่อย ๆ มาเป็นปีแล้ว ”

  “ หนูไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ” กินรีกระซิบบอกพี่ชายขณะเกาะแขนเขาเดินตามบริกรเข้าไปยังโต๊ะที่ว่าง

  “ พี่หิว ”

  โรมรันสั่งอาหารมามากมายและตั้งหน้าตั้งตากินจริง ๆ จัง ๆ ในขณะที่กินรีเพียงแต่เขี่ย ๆ เล่น

  “ พี่รบดูซิ คุณคนสวยนั่นก็มาด้วยนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมโน่นไง ”

  “ พี่เห็นแล้ว ”

  “ แล้วทำไมไม่บอก ” กินรีหน้าง้ำ แต่ก็พูดต่อว่า “ มากับใครก็ไม่รู้เป็นฝรั่งเสียด้วยหล่อชะมัด ”

   “ นั่นละ นายโรเจอร์ คาลวิน ”

  โรมรันตอบ ไม่ยอมแม้แต่จะหันไปดู

  “ หา ” กินรีอุทาน ช้อนที่ตักแกงกำลังจะใส่ปากตกกระทบจานดังเปรื่องซ้ำร้ายน้ำแกงนั้นยังกระเซ็นเข้าใส่หน้าอกไหล่ลงเปื้อนชุดเธออีกด้วย

  โรมรันรีบหยิบผ้าเช็ดปาก โน้มตัวไปเช็ดให้น้องสาวอย่างรวดเร็ว

  “ ก็เป็นซะอย่างนี้ ซุ่มซ่ามจังทำฉันขายหน้าหมด ไม่ได้ขึ้นโต๊ะนานเท่าไรแล้วนี่เรา ” เขาทำเสียงดุแกมเบื่อหน่าย

  “ คนนี้จริง ๆ เหรอพี่รบ ” กินรีถามย้ำไม่สนใจเสียงดุของพี่ชาย

  โรมรันไม่ตอบไล่น้องสาวว่า “ ไปล้างออกที่ห้องน้ำก่อนซะไป๊ ! เดี๋ยวก็แสบไปหมดหรอก ”

กินรีลุกออกไปแล้ว โรมรันก็เติมเบียร์ลงแก้ว เขาไม่นึกสนใจจะถามหาแรงจูงใจอะไรที่ทำให้เขาขับรถตามมาถึงที่นี่หรอก แต่ทันทีที่เข้ามาความเคยชินในอาชีพ ทำให้เขากวาดสายตาเห็นทุกคนในร้าน แม้กระทั่งโต๊ะที่อยู่ไม่ห่างไปนัก ชายหญิงสองคู่ เป็นผู้หญิงไทยทั้งคู่ แต่คู่ควงของพวกเธอ เป็นลูกครึ่งอาหรับ เขาจับสังเกตได้ว่าหนึ่งในนั้นมักจะมองมาที่โต๊ะเขาบ่อย แต่สัญชาตญาณบอกว่าไม่ได้มุ่งมาที่เขา แต่เป็นกินรี แม้เขาจะไม่ชอบ แต่ก็ไม่บ้าพอจะจะไม่หาเรื่องด้วย เพราะท่าทางกินรีจะไม่ได้รู้สึกรู้สาว่าตัวเองถูกจ้องมองเลย

สักครู่กินรีก็เดินหน้ามุ่ยกลับมา

“ อิ่มแล้วยังคะพี่รบ ” เธอถามขณะนั่งลงไปยังเก้าอี้ด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

  “ เป็นอะไรไปละ ”

  “ เจอคนทำให้หงุดหงิดนะซิคะ ”

  “ ใครละ ? ” พี่ชายรวบช้อนหันไปหยิบแก้วเบียร์ถามอย่างใจเย็น

  “ ไอ้หนุ่มลูกครึ่งอาหรับที่นั่งจ้องเราอยู่เป็นนานที่โต๊ะนั้นใช่ไหม ? ”

  “ ไม่ใช่หรอกค่ะ ตะกี้เจอพี่สาวของนายพงษ์เทพ พูดจาไม่เข้าหูเลย ”

  “ ไอ้เวรนั่นมีพี่สาวด้วยเหรอ ” น้ำเสียงที่พูดถึงอดีตคู่หมั้นน้องสาวนั้นดุดันขึ้นมาทีเดียว โรมรันไม่คิดจะอภัยให้แม้ว่าอีกฝ่ายจะตายไปแล้ว

  “ ตอนเกิดเรื่องเขาอยู่อังกฤษค่ะ ชื่อฟาริดา คงไม่รู้จักพี่รบถึงได้พูดจาน่าเกลียดมาก ”

  “ พูดว่าไง ? ”

  “ เขาหาว่าหนูเป็นอีตัวของพี่นะซิ ”

  โรมรันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ ซวยจริง คืนนี้ฉันมิต้องจ่ายหนักเลยซิ โทษฐานทำให้เราเสียชื่อเสียง ”

  หน้างอเง้าของกินรีเลยเปลี่ยนเป็นยิ้มขึ้นบ้างเพราะอารมณ์ขันของพี่ชาย เออออว่า

  “ ตะกี้หนูก็บอกกับเขาอย่างนี้เหมือนกัน ”

  “ พูดเรื่องเงินขึ้นมาหน้าระรื่นเชียวนะ ” พี่ชายว่า

  กินรี ยึ่นหน้าไปใกล้พี่ชายตอกกลับว่า

  “ ไม่ไถพี่แล้วจะให้ไปรีดเอากับใครละคะ ? ”

  โรมรันเลยใช้มือบีบจมูกน้องสาวอย่างมันเขี้ยวเป็นกิริยาที่เขาชอบทำตั้งแต่กินรีเป็นเด็กอยู่ กินรีใชัมือปัดออกโดยเร็ว

  “ ซุ่มซ่ามจัง ”

โรมรันบ่นออกมา เมื่อมือของกินรีไปปัดเอาขวดเบียร์ล้มไปด้วย เบียร์ในขวดไหลลงราดบนกางเกงของเขา

“ เรียกบ๋อยมาเช็คบิลเลยนะ ก่อนที่เราจะทำให้พี่ขายหน้าไปกว่านี้ ” เขาสั่งก่อนที่จะลุกไปห้องน้ำ

หวังว่ากินรีจะไม่ สังเกตเห็นโต๊ะ ของคุณหญิงนั่น สั่งเช็คบิลเหมือนกันหรอกนะ
น้องสาวคนนี้ของเขา เห็นงอนๆ เป็นเด็กๆ อย่างนี้ก็เถอะ บทจะฉลาดเป็นกรดละก็ ... เขาเองยังต้องอึ้ง

 

- - - -- -

 

นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบูรณ์พิมพ์เป็นพอคเก็ตบุ้ค จำหน่ายในราคา 265 บาท
ที่เว็บเท่านั้น

 

 

 

 

นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบรูณ์ ในรูปแบบ E-book แล้ว
สนใจ
คลิก


© ลิขสิทธิ์ตามกฏหมายโดย ฟีลิปดา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
 

 

๑๐๐ คำถามสร้างนักเขียน
นวนิยายคุณเขียนได้ด้วยตัวเอง
 

 

ดั่งไฟพิศวาส
นวนิยายรักเร้าอารมณ์
 

 

2009 free writing

 



๕๐๕ แคนโต้แห่งความรัก

 

 

 

  http://www.forwriter.com . © 2005 All rights reserved.