ฉันนั่งอยู่ที่เดิม ที่ ๆ ฉันเคยนั่งประจำ

สี่แยกไฟแดง รถติดเสมอ

ฉันชอบมอง เด็ก ๆ ที่วิ่งขายพวงมาลัย

ฉันเคยขายมาก่อน มีเพื่อนเป็นฝูง

เด็กขายพวงมาลัยชอบไฟแดง และรถติด

 

แต่ตอนนี้ ฉันชอบการได้นั่งมองเฉย ๆ มากกว่า

มันเหมือนกับการได้ดูฉากหนังสั้น ๆ

ที่ฉันไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง เมื่อรถติดไฟแดง

แม้ว่าจะมีดาราที่เล่นบทบาทเดิม ๆ คือ

 

เด็กขายพวงมาลัยเป็นตัวละครเอก

พวกที่นั่งในรถทั้งหลายคือตัวประกอบ

ที่พวกเขาช่างแสดงได้แตกต่างกันอย่างซ้ำซากจริง ๆ

บ้างส่ายหัว บ้างทำเป็นมองไม่เห็น บ้างชี้นิ้วตาคว่ำ

บ้างก็ยิ้มให้ แต่โบกมือปฏิเสธ

ที่เจ็บใจก็คือ พวกที่ชอบลดกระจกลงมาถามราคา

แล้วบอกว่า ไม่ซื้อหรอก จากนั้นก็หัวเราะกันครืน

 

เพื่อนของฉันบางคนเคยโกรธ

ใช้กำปั้นทุบกระโปรงรถ แล้ววิ่งหนี

ฉันก็เคยทำ แต่ก็เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

และ..ฉันไม่เคยมีโอกาสได้ทำเช่นนั้นอีก

และในตอนนี้ ฉันจึงได้แต่มองดู

 

บางครั้งฉันก็เห็น

ยาใจ เพื่อนของฉัน ไม่รู้เลิกขายพวงมาลัยตั้งแต่เมื่อไหร่

กลับมาอีกครั้ง รถติดไฟแดง

ฉันก็เห็นหล่อนขับรถเก๋งคันสวย แต่งตัวสวย

แต่ที่สวยที่สุดก็คือ หล่อนซื้อพวงมาลัยจากเด็ก ๆ

ให้แบงค์ร้อย และไม่เคยรับเงินทอน

 

แต่ที่เห็นประจำ

สามารถ เพื่อนชายที่ชอบรังแกฉันเสมอ

กลายเป็นตำรวจจราจร ประจำที่สี่แยกนี้

 

ฉันยังไม่ชอบเขาจนบัดนี้

เพราะเขามักจะบอก

กับเด็กขายพวงมาลัยเสมอ ๆว่า

“ ระวังนะ อย่าไปตัดหน้ารถ เดี๋ยวถูกรถชน

เห็นเก้าอี้ใต้ต้นไม้นั้นไหม ?

ที่มีพวงมาลัยแขวนอยู่

ตอนเด็กเพื่อนฉันก็ถูกรถชนตายที่นั่น ”

 

แล้วมันก็ชี้มาที่ ๆ ฉันนั่งอยู่

ไอ้บ้า ... ชอบยกตัวอย่างฉันนัก

ไม่รู้รึไง ต่อให้เด็กขายพวงมาลัย

ถูกรถชนตายทุกวัน

ก็ไม่มีวันหมดไปจาก สี่แยกไฟแดงหรอก

 

kree-samayan
๑๔ พฤษภาคม ๒๕๔๘

๒       ๓  

© ลิขสิทธิ์ตามกฏหมาย โดย kree-samayan